(29 nisanın salısı.) insanlar ilişki yaşıyor bitince de unutuveriyorlar, sonra dizi halinde devam ediyorlar. sanırım ben pek böyle değilim. herkesin kendine özgü özellikleri var. bunların yerine başka bir şey koymaya çalışmak saçmalık. kaybetmişsen kaybetmişsindir. her ayrılık zarar veriyor ve tam anlamıyla iyileşemiyorum. bu yüzden yeni bir şeylere başlamadan dikkatli olmaya çalışıyorum, çünkü çok kırıcı oluyor. Geç kalmak bile. küçük şeyler üzerinde saplantılarım var. gölgelere, uçan yapraklara,karıncalara..bu yüzden her yere geç kalıyorum. insanlar içinde aynı. onlarda asla yerine başka birşey konulmayacak özel detaylar var. bu yüzden bazı şeyleri özlüyorum. birine son kez sarıldığını bildiğin zaman kar yağması gibi detaylar insanları özlememi sağlıyor. ölüm döşeğindeki birinin rüyasındaki karakterler gibiyiz. birisi bana sarıldığında moleküllerime ayrıldığımı görmek istiyorum.. bir ilişkide herkes iki üç yıl geçtikten sonra aynı tutkuya sahip olmayı bekliyor ama bu imkansız. eğer hayatımızda sürekli tutku olsaydı başka birşey yapamazdık ve bu da çok sıkıcı olurdu. aşk ve gerçeklik bazen birbirleriyle çelişiyorlar. bu gerçekten çok komik.

[günlük zımbırtısı] içinden çıktı